ข้อความโดย: Rakayang.Com
« เมื่อ: เมษายน 28, 2015, 12:39:32 PM »ปัญหาชาวสวนยางแต่ละภาคแตกต่างกันอย่างไร...ทำไมถึงใช้ตำรายาผีบอกสูตรเดียวแก้ไม่ได้
โดย ชมชื่น ชูช่อ 27 เม.ย. 2558 05:01
?การแก้ปัญหาให้ชาวสวนยางพาราวิธีเดียว นำไปใช้ทั้งประเทศจะไม่สำเร็จ เพราะแต่ละภาคมีความแตกต่างกัน และการนำวิธีการเดียว มาเหมารวมใช้ทั้งประเทศ จะทำให้ชาวสวนยางได้รับประโยชน์ไม่ทั่วถึง?
คำพูดตอนหนึ่งของ นายชวน หลีกภัย อดีตนายกรัฐมนตรี ได้รับเชิญขึ้นพูดบนเวทีเพื่อต้อนรับ นายอำนวย ปะติเส รมช.เกษตร ประธานพิธีเปิดงาน วันพระยารัษฎา บิดายางพาราไทย และวันยางพาราแห่งชาติ ประจำปี 2558 ที่ จ.ตรัง เมื่อต้นเดือน เม.ย.ที่ผ่านมา
ปัญหาชาวสวนยางแต่ละภาคแตกต่างกันอย่างไร...ทำไมถึงใช้ตำรายาผีบอกสูตรเดียวแก้ไม่ได้
ก่อนหน้านั้น 1 สัปดาห์ ภาควิชาเศรษฐศาสตร์เกษตรและทรัพยากร คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ได้จัดเสวนาเรื่อง ?อนาคตยางไทย...จะไปทางไหน แนวทางการแก้ไขจะเป็นอย่างไร?
รศ.ศานิต เก้าเอี้ยน ได้ฉายภาพความเป็นมาของยางพาราได้ชัดเจน... ภาคใต้เริ่มปลูกมา 100 กว่าปีก่อน เกษตรกรแต่ละรายจะมีพื้นที่ปลูกยางประมาณ 50-100 ไร่ แต่คร้ันเวลาผ่านมาจวบจนปัจจุบัน อาชีพปลูกยางของคนภาคใต้ผ่านมาแล้ว 3-4 ชั่วอายุคน การถ่ายทอดอาชีพจากรุ่นสู่รุ่น จากทวด-ปู่-พ่อ-ลูก-หลาน สวนยางที่เคยมีอยู่ 50-100 ไร่ ถูกแบ่งเป็นมรดกมาเรื่อย จนแต่ละรายมีสวนยางเหลือเฉลี่ยแค่คนละ 5-10 ไร่ เมื่อยางราคาตกเหลือแค่ กก.ละ 40 บาท ถึงอยู่กันไม่ได้ เพราะผลผลิตที่ขายได้ไม่พอเลี้ยงชีพ
ซ้ำร้ายมรดกอาชีพสวนยางที่ตกทอดกันมา ยุคแรกเจ้าของสวนยางยังกรีดกันเองเป็น แต่มารุ่นหลังจ้างคนอื่นมากรีดแทน เจ้าของสวนยางรุ่นใหม่กรีดยางเองไม่เป็น...รายได้ที่ไม่พอกินอยู่ ยังต้องถูกแบ่งไปให้คนกรีดอีก ชาวสวนยางภาคใต้จึงเดือดร้อนหนักกว่าภาคอื่น
ไม่เหมือนชาวสวนยางภาคตะวันออกและภาคอีสาน ที่เพิ่งจะมีการปลูกยางทีหลัง เฉลี่ยแล้วแต่ละรายมีสวนยาง 25 ไร่ขึ้นไป ถึงยางจะราคาตกเหมือนกัน แต่เมื่อรวมรายได้แล้วยังมากกว่าคนใต้ เนื่องจากมีเนื้อที่มากกว่าและยังกรีดยางเองไม่ต้องไปแบ่งใคร เพราะได้ความรู้และประสบการณ์มาจากการไปรับจ้างกรีดยางให้คนภาคใต้นั่นเอง
นี่คือคำตอบ...ที่ฟ้องให้เห็น คนแก้ปัญหาเรื่องยาง รู้ปัญหาจริงหรือเก่งท่องสคริปต์.
ชมชื่น ชูช่อ
โดย ชมชื่น ชูช่อ 27 เม.ย. 2558 05:01
?การแก้ปัญหาให้ชาวสวนยางพาราวิธีเดียว นำไปใช้ทั้งประเทศจะไม่สำเร็จ เพราะแต่ละภาคมีความแตกต่างกัน และการนำวิธีการเดียว มาเหมารวมใช้ทั้งประเทศ จะทำให้ชาวสวนยางได้รับประโยชน์ไม่ทั่วถึง?
คำพูดตอนหนึ่งของ นายชวน หลีกภัย อดีตนายกรัฐมนตรี ได้รับเชิญขึ้นพูดบนเวทีเพื่อต้อนรับ นายอำนวย ปะติเส รมช.เกษตร ประธานพิธีเปิดงาน วันพระยารัษฎา บิดายางพาราไทย และวันยางพาราแห่งชาติ ประจำปี 2558 ที่ จ.ตรัง เมื่อต้นเดือน เม.ย.ที่ผ่านมา
ปัญหาชาวสวนยางแต่ละภาคแตกต่างกันอย่างไร...ทำไมถึงใช้ตำรายาผีบอกสูตรเดียวแก้ไม่ได้
ก่อนหน้านั้น 1 สัปดาห์ ภาควิชาเศรษฐศาสตร์เกษตรและทรัพยากร คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ได้จัดเสวนาเรื่อง ?อนาคตยางไทย...จะไปทางไหน แนวทางการแก้ไขจะเป็นอย่างไร?
รศ.ศานิต เก้าเอี้ยน ได้ฉายภาพความเป็นมาของยางพาราได้ชัดเจน... ภาคใต้เริ่มปลูกมา 100 กว่าปีก่อน เกษตรกรแต่ละรายจะมีพื้นที่ปลูกยางประมาณ 50-100 ไร่ แต่คร้ันเวลาผ่านมาจวบจนปัจจุบัน อาชีพปลูกยางของคนภาคใต้ผ่านมาแล้ว 3-4 ชั่วอายุคน การถ่ายทอดอาชีพจากรุ่นสู่รุ่น จากทวด-ปู่-พ่อ-ลูก-หลาน สวนยางที่เคยมีอยู่ 50-100 ไร่ ถูกแบ่งเป็นมรดกมาเรื่อย จนแต่ละรายมีสวนยางเหลือเฉลี่ยแค่คนละ 5-10 ไร่ เมื่อยางราคาตกเหลือแค่ กก.ละ 40 บาท ถึงอยู่กันไม่ได้ เพราะผลผลิตที่ขายได้ไม่พอเลี้ยงชีพ
ซ้ำร้ายมรดกอาชีพสวนยางที่ตกทอดกันมา ยุคแรกเจ้าของสวนยางยังกรีดกันเองเป็น แต่มารุ่นหลังจ้างคนอื่นมากรีดแทน เจ้าของสวนยางรุ่นใหม่กรีดยางเองไม่เป็น...รายได้ที่ไม่พอกินอยู่ ยังต้องถูกแบ่งไปให้คนกรีดอีก ชาวสวนยางภาคใต้จึงเดือดร้อนหนักกว่าภาคอื่น
ไม่เหมือนชาวสวนยางภาคตะวันออกและภาคอีสาน ที่เพิ่งจะมีการปลูกยางทีหลัง เฉลี่ยแล้วแต่ละรายมีสวนยาง 25 ไร่ขึ้นไป ถึงยางจะราคาตกเหมือนกัน แต่เมื่อรวมรายได้แล้วยังมากกว่าคนใต้ เนื่องจากมีเนื้อที่มากกว่าและยังกรีดยางเองไม่ต้องไปแบ่งใคร เพราะได้ความรู้และประสบการณ์มาจากการไปรับจ้างกรีดยางให้คนภาคใต้นั่นเอง
นี่คือคำตอบ...ที่ฟ้องให้เห็น คนแก้ปัญหาเรื่องยาง รู้ปัญหาจริงหรือเก่งท่องสคริปต์.
ชมชื่น ชูช่อ